Sınav Kaygısı Nasıl Geçer: Beynin Kaygı Döngüsünü Kırmanın Yolları

Buzdağının yalnızca görünen yüzü vardır; oysa kaygı, görünmeyen kısmında saklıdır.

Sınav kaygısı da çoğu zaman yalnızca “heyecan” gibi görünür ama altında daha derin bir anlam taşır. Bedenin titremesi, kalbin hızlanması, nefesin daralması… Bunlar yalnızca yüzeydeki belirtilerdir. Asıl mesele, zihnin “ya yapamazsam” korkusuna verdiği yanıttır — yani beynin tehdit algısının devreye girmesidir.

Bu yazıda, “sınav kaygısı nasıl geçer?” sorusunu, sadece teknik değil, insanın bütünsel yapısını göz önünde bulunduran bir bakış açısıyla ele alacağız. Çünkü kaygıyı bastırmak değil, anlamak iyileştirir.

Ben Klinik Psikolog Halil İbrahim Yalçın. Psikanalitik yönelimle çalışan bir terapist olarak, özellikle ergen psikolojisi, sınav kaygısı ve dikkat-odaklanma sorunları üzerine yoğunlaşmış durumdayım. Çalışmalarımı Sarıyer, Beşiktaş ve Levent bölgelerinde sürdürüyorum; aynı zamanda çevrimiçi (online) seanslarla farklı şehirlerden danışanlarla da çalışıyorum.

Her sınav yalnızca bir test değil, kişinin kendi benliğiyle karşılaşmasıdır. Bu yüzden sınav kaygısını anlamak, yalnızca başarıyı değil, kendilik farkındalığını da derinleştirir. Gelin şimdi birlikte, beynin kaygı döngüsünü nasıl kırabileceğimizi ve bu döngüyü anlamanın içsel özgürleşmeye nasıl kapı aralayabileceğini konuşalım.

Sınav Kaygısının Temel Prensipleri

Kaygı, çoğu zaman bir tehdit algısının yanlış alarm vermesiyle ortaya çıkar. Beyin, sınavı hayati bir tehlike gibi algıladığında bedeni savunma moduna geçirir: kalp atışı hızlanır, nefes kısalır, mide kasılır. Aslında bu, doğuştan gelen “savaş ya da kaç” tepkisinin modern bir versiyonudur. Ancak sınavda karşımıza çıkan tehdit, bir yırtıcı hayvan değil; çoğu zaman başarısız olma, hayal kırıklığına uğratma veya yetersiz görünme korkusudur.

Sınav kaygısı yalnızca düşüncelerde değil, beynin limbik sisteminde (özellikle amigdala bölgesinde) oluşan fizyolojik bir süreçtir. Beyin bu tehdit algısını azaltmak için öğrenilebilir; yani sınav kaygısı kader değildir. Yapılan bilimsel araştırmalar, beynin kaygı döngüsünü kırmak için üç temel prensibin etkili olduğunu gösteriyor:

1. Farkındalık (Awareness): Kaygının geldiği anı fark etmek, onu bastırmak yerine gözlemlemektir. Farkındalık, beynin “otomatik pilot” tepkisini yavaşlatır. Örneğin, “şu anda kalbim hızlı atıyor, bu bedenimin heyecanı hissettiği anlamına geliyor” diyebilmek, tehdidi yeniden tanımlar.
2. Düşünce Değişimi (Cognitive Reframe): “Ya başaramazsam” düşüncesi, çoğu zaman mutlak bir felaket inancını gizler. Oysa bu düşünceyi “elimden geleni yapabilirim” biçiminde dönüştürmek, beyine güven sinyali gönderir. Sınav kaygısı azaltma teknikleri arasında en etkili adımlardan biri, bu düşünce kalıplarını yeniden yapılandırmaktır.
3. Davranışsal Adım (Behavioral Action): Zihin, korkuya rağmen eyleme geçtiğinde yeni bir öğrenme gerçekleşir. Küçük adımlar —örneğin, kısa süreli deneme sınavları çözmek, sınav ortamını prova etmek— beynin “tehdit yok” mesajını öğrenmesini sağlar. Davranış değiştikçe kaygı da yeniden biçimlenir.

Bu üç adım birlikte uygulandığında, kaygının nörobiyolojik devresi yeniden düzenlenir. Kısacası, sınav kaygısı yalnızca “kontrol edilmesi gereken bir sorun” değil; anlaşılması gereken bir mesajdır. Beyin, bizi korumaya çalışırken bazen aşırıya kaçar. Bu nedenle kaygıyla savaşmak değil, onunla diyalog kurmak gerekir.

Çocuklarda ve Gençlerde Sınav Kaygısı Nasıl Geçer? 

Bir çocuğun sınav kaygısı çoğu zaman kendi içinden değil, etrafındaki yetişkinlerin kaygısından doğar. Evde ya da okulda söylenen her “aman dikkat et, bu senin geleceğin” cümlesi, çocuğun beyninde görünmez bir baskıya dönüşür. Beyin, sevgi ve onay kaybını bir “tehdit” olarak algılar; bu yüzden sınav kaygısı sadece akademik bir konu değil, bağlanma ve güven duygusuyla da yakından ilişkilidir.

Bu noktada, çocuğa yalnızca “çalış” demek değil, onu duygusal olarak regüle eden bir çevre sunmak gerekir. Çünkü çocuk, ebeveynin yüz ifadesinden, ses tonundan ve beklentisinden kendi değerini okur. Dolayısıyla “çocuklarda sınav kaygısı nasıl geçer?” sorusunun cevabı yalnızca bireysel değil, sistemik bir yaklaşımla verilmelidir: aile, öğretmen ve çocuk arasındaki duygusal denge yeniden kurulmalıdır.

Ancak bazen kaygının kökeni bu sistemin de ötesindedir. Çocuğun “başarısızlık korkusu”, “mükemmel olma zorunluluğu” veya “aileyi hayal kırıklığına uğratma endişesi” bilinçdışı düzeyde işlenir. İşte bu noktada psikoterapi, yalnızca semptomu azaltmakla kalmaz; çocuğun iç dünyasındaki bu görünmez çatışmaları anlamasına yardımcı olur. Psikanalitik terapide hedef, çocuğun kaygısının ardındaki anlamı fark etmesini sağlamak ve onu kendine daha şefkatli bir gözle bakabilen bir konuma taşımaktır.

Aşağıda, çocuklarda ve ergenlerde sınav kaygısını azaltmak için üzerinde durulması gereken temel başlıkları bulabilirsiniz. 

• Psikoterapi: Derin Kaygı Döngülerini Anlamak ve Çözmek
• Veli Tutumu: Kaygıyı Yansıtmayan Ebeveynlik
  
• Aile İçi Destek: Güvenli Duygusal Zemin Kurmak
  
• Okul Çevresi: Performans Değil, Öğrenme Odaklı Atmosfer
  
• 3 Günlük Mini Program: Kaygıyı Azaltmak İçin Evde Uygulama Planı
  

Psikoterapi: Derin Kaygı Döngülerini Anlamak ve Çözmek

Kaygı, yüzeyde bir “sınav korkusu” gibi görünse de, çoğu zaman daha derin bir iç çatışmanın yansımasıdır. Bir çocuk ya da genç, sınavdan korktuğunu söylerken aslında “yanlış yaparsam değerim azalır” gibi çok daha temel bir endişeyi dile getirir. Bu nedenle sınav kaygısı terapi yöntemleri arasında, yalnızca gevşeme ya da motivasyon tekniklerine değil, bu duygunun kökenine inen yaklaşımlara ihtiyaç vardır.

Psikoterapi, bu içsel çatışmaları anlamak ve dönüştürmek için en etkili yollardan biridir. Terapide amaç, kaygıyı bastırmak değil; onun ne anlatmaya çalıştığını duymaktır. Çünkü kaygı, çoğu zaman çocuğun içinde sıkışmış bir duygunun — örneğin suçluluk, utanç ya da başarısızlık korkusunun — sesi gibidir. Terapist, bu sesi yargılamadan dinlemeyi ve çocuğa kendi iç dünyasını tanımayı öğretir.

BDT, düşünce-duygu-davranış üçgeninde işleyerek kaygının otomatik kalıplarını yeniden düzenler. Örneğin “yapamazsam mahvolurum” gibi düşünceler yerine “elimden geleni yapabilirim” gibi gerçekçi ve destekleyici inançların yerleşmesini sağlar. Bu yöntem, beynin tehdit algısını azaltarak hem fizyolojik hem duygusal düzeyde rahatlama sağlar.

Bilişsel Davranışçı Terapi kadar sık kullanılan ancak çok daha etkili bir diğer yaklaşım da, psikanalitik yönelimli terapilerdir. Bu ekol, çocuğun kaygısının yalnızca “şimdi”ye ait olmadığını; geçmişte, özellikle de erken çocukluk döneminde yaşanan duygusal deneyimlerle bağlantılı olabileceğini söyler. Terapist, bu bağlantıları fark ettirerek danışanın içsel tutarlılığını yeniden kurmasına yardımcı olur.

Kısacası, terapi süreci sınav kaygısının kökünü değiştiren bir iyileşme alanıdır. Çünkü bir çocuk kaygısını anlamaya başladığında, yalnızca sınav performansı değil; öz güveni, duygusal dayanıklılığı ve kendilik algısı da güçlenir. Terapi, yalnızca başarıyı artırmaz — çocuğun kendisiyle barışmasını sağlar.

Veli Tutumu: Kaygıyı Yansıtmayan Ebeveynlik

Bir çocuk sınavdan değil, ebeveyninin yüzündeki hayal kırıklığı ihtimalinden korkar çoğu zaman. Kaygının temelinde, “yanlış yaparsam sevilmem” inancı yatar. Bu yüzden sınav kaygısını azaltmak, sadece çocuğu değil, ebeveynin içsel tutumunu da dönüştürmekle mümkündür.

Ebeveyn farkında olmadan kendi kaygısını çocuğa bulaştırdığında, çocuk beyninde bir “tehdit sinyali” oluşur. Ses tonundaki gerilim, gözlerdeki endişe, sürekli hatırlatmalar — tümü çocuğun limbik sisteminde “tehlike” olarak kodlanır. Oysa sakin, kabul edici ve güven veren bir ebeveyn, çocuğun sinir sistemine “güvendesin” mesajını iletir. Bu fizyolojik olarak bile kaygıyı düşürür.

Bilimsel araştırmalar da bu gözlemi destekliyor. Hindistan’da üniversite öğrencileriyle yapılan “Parenting Styles, Test Anxiety, and Emotional Regulation” başlıklı çalışmada, yetkeci (otoriter) ebeveyn tutumuna sahip öğrencilerin sınav kaygısı düzeylerinin, demokratik ve dengeli otoriteye sahip ebeveynlerin çocuklarına kıyasla anlamlı derecede daha yüksek olduğu bulunmuştur. Bu sonuç, ebeveynin tutumunun çocuğun yalnızca duygusal değil, bilişsel performansını da doğrudan etkilediğini gösteriyor.

Bu nedenle ebeveynin görevi çocuğu “daha fazla çalışmaya zorlamak” değil, onun kendi kapasitesine güvenmesine yardımcı olmaktır. Çocuğun başarısını sürekli ölçmek yerine, gösterdiği çabayı fark etmek, beynin ödül merkezini (özellikle dopamin sistemini) aktive eder ve motivasyonu sürdürülebilir hale getirir.

Eğer bir ebeveyn çocuğuna “ne olursa olsun sen değerlisin” mesajını gerçekten içtenlikle verebiliyorsa, o evde sınav kaygısı azalmaya başlar. Çünkü çocuk artık sınavı bir tehdit değil, kendini ifade etme fırsatı olarak görür.

Aile İçi Destek: Güvenli Duygusal Zemin Kurmak

Gençlerin kaygı düzeyi, evdeki duygusal atmosferle yakından ilişkilidir. Ev sessiz olabilir ama eğer içinde sürekli bir “beklenti gerginliği” varsa, çocuk o sessizliği bile tehdit olarak algılar. Çünkü çocuk, duygusal barometresini ebeveyninin halinden okur: bir kaşın çatılması, bir nefesin değişmesi bile “tehlike yaklaşıyor” sinyaline dönüşebilir.

Güvenli bir duygusal zemin, çocuğun beyninde “ben güvendeyim” bilgisini kalıcı hale getirir. Bu güven, yalnızca sözcüklerle değil, ilişki biçimiyle verilir. Ebeveynin sabırlı bir şekilde dinlemesi, eleştirmeden anlamaya çalışması, sınav kaygısını azaltan en güçlü duygusal faktörlerden biridir. Çünkü çocuk, anlaşıldığını hissettiğinde beynin tehdit sistemi (amigdala) sakinleşir ve prefrontal korteks yani düşünme-beceri alanı yeniden devreye girer.

Psikanalitik açıdan bakıldığında, çocuğun aile içindeki duygusal deneyimi, Süperego dediğimiz içsel denetim mekanizmasını şekillendirir. Sürekli eleştirilen, “daha iyisini yapmalısın” mesajı alan çocuklarda bu iç ses sert ve cezalandırıcı bir hâl alır. Bu da sınav sırasında “yanlış yaparsam mahvolurum” şeklinde yankılanır. Oysa destekleyici bir aile ortamında gelişen Süperego, çocuğa rehberlik eder; onu yargılamaz, yönlendirir.

Aile içi desteğin somut biçimleri şunlar olabilir:

• Sınavdan önce birlikte kısa yürüyüşler yapmak, bedensel gevşemeyi destekler.
• “Bugün ne kadar çalıştın?” yerine “Kendini nasıl hissediyorsun?” diye sormak, duygusal farkındalığı artırır.
• Hataları konuşulabilir hâle getirmek — örneğin “Hepimiz bazen hata yaparız” demek — çocukta kabul duygusunu güçlendirir.

Unutmayalım: Çocuğun zihninde “güvenli bir iç ebeveyn” sesi oluşmadıkça, dışarıdan verilen hiçbir telkin kalıcı olmaz. Gerçek değişim, evin içinde başlar.

Okul Çevresi: Performans Değil, Öğrenme Odaklı Atmosfer

Okul, yalnızca bilgi edinilen bir yer değil; çocuğun kendini değerli hissedip hissetmediğini öğrendiği ilk sosyal sahnedir. Bu sahnede öğretmenlerin, rehberlik servislerinin ve arkadaş ilişkilerinin tutumu, çocuğun kaygı düzeyini doğrudan etkiler. Eğer sınıf ortamı sürekli karşılaştırmalarla doluysa, beyin her an bir “yarış tehdidi” algılar ve stres hormonları (kortizol, adrenalin) artar. Uzun vadede bu, yalnızca dikkat becerilerini değil, öğrenme kapasitesini de zayıflatır.

Oysa öğrenme, ancak güvende hisseden bir beyinde gerçekleşir. Nöropsikolojik araştırmalar, öğrencinin “öğrenmeye açık zihin durumu”nu koruması için beynin prefrontal korteksinin aktif kalması gerektiğini gösterir. Sürekli eleştiri, cezalandırıcı değerlendirmeler veya aşağılayıcı sözler bu bölgeyi geçici olarak devre dışı bırakır. Bu yüzden sınav başarısı, yalnızca çalışkanlıkla değil, çocuğun okulda hissettiği psikolojik güven ile de yakından bağlantılıdır.

“Performans” odaklı bir okul yaklaşımı, öğrenciyi kısa vadede motive etse de uzun vadede kaygıyı besler. Çünkü öğrenci, öğrenmenin doğal sürecini değil, hata yapmamanın baskısını içselleştirir. Oysa “öğrenme odaklı” bir atmosfer, hatayı bir gelişim fırsatı olarak görür. Öğretmenin “Bu soruyu yanlış yapmışsın ama denemen çok değerliydi” demesi bile, öğrencinin beynine öğrenmeye devam edebilirsin mesajı gönderir.

Rehberlik servisleri burada kilit rol oynar. Öğrencinin kaygısını “disiplin sorunu” olarak değil, bir duygusal sinyal olarak görmeleri gerekir. Sınav öncesi nefes egzersizleri, duygu günlüğü uygulamaları veya grup destek oturumları gibi yaklaşımlar, hem öğrenciler arasında paylaşımı güçlendirir hem de sınav kaygısının normalleşmesine yardımcı olur.

Kısacası, okul atmosferi çocuğa şunu hissettirmelidir:

“Senin değerin notlarından ibaret değil.”

Bunu gerçekten hissettiren bir okulda, sınav yalnızca bir test olmaktan çıkar; kendini tanıma sürecinin bir parçasına dönüşür.

3 Günlük Mini Program: Kaygıyı Azaltmak İçin Evde Uygulama Planı

Kaygıyı azaltmak, bazen uzun bir terapi süreci kadar küçük ama düzenli ev uygulamalarıyla da desteklenebilir. Beyin, tekrar yoluyla yeni bir öğrenme oluşturur; bu yüzden birkaç gün süren doğru bir pratik bile, kaygı devresini zayıflatabilir. Aşağıda çocuklar ve gençler için uygulanabilecek 3 günlük bir mini program bulacaksınız. Amaç, çocuğun bedenini ve zihnini yeniden “güvenli mod”a alıştırmak — yani beynin “tehdit algısını” sakinleştirmek.

Bu kısa programın etkisi, düzenli tekrar edildiğinde kalıcı hâle gelir. Özellikle sınav haftalarından önce, sabah ve akşam uygulandığında hem fizyolojik hem bilişsel düzeyde sakinleşme sağlar.

Ebeveynler için en önemli nokta: Bu egzersizler bir “performans takibi” değil, birlikte geçirilen şefkatli zamanlar olmalıdır. Çocuk, ebeveynin yanında rahat nefes alabildiğini hissettiğinde, kaygı döngüsü yavaş yavaş çözülmeye başlar.

Günlük Alışkanlıklarla Sınav Stresi Azaltmanın Yolları 

Sınav kaygısı, yalnızca sınav anında değil; sınava giden süreçte biriken gerilimle de beslenir. Beyin, sürekli “hazır mıyım?” sorusuna yanıt ararken, bedende kortizol salınımı artar ve bu durum bir süre sonra kronik stres hâline gelir. O yüzden sınav kaygısını azaltmak, yalnızca son gün yapılan tekniklerle değil, günlük alışkanlıkların düzenlenmesiyle mümkün olur.

Psikolojik olarak sakin bir zihin, düzenli ritimle çalışan bir bedenden doğar. Uyku, beslenme, nefes ve dikkat egzersizleri bu ritmin temel taşlarıdır.

Aşağıdaki uygulamalar, sınav öncesi ve sınav döneminde hem bedeni hem zihni dengelemeye yardımcı olur:

• Nefes ve Kas Gevşetme Egzersizleri: Sınavdan önce 5 dakika boyunca 4-7-8 nefes tekniğini uygulamak (4 saniye al, 7 tut, 8 ver) veya kasları sırayla sıkıp gevşetmek, vücudun stres yanıtını sakinleştirir. Bu teknikler psikolognefise.com gibi klinik kaynaklarda da önerilen temel gevşeme yöntemlerindendir.
• Mindfulness (Bilinçli Farkındalık): Her gün birkaç dakikalık farkındalık egzersizi, zihnin “ya başarısız olursam” düşüncelerini fark etmesini ve onlara takılmadan geçmesine izin verir. Bu, dikkat kontrolünü güçlendirir ve odaklanma süresini uzatır.
• Planlı Hazırlık, Uyku ve Beslenme Düzeni: Sınavdan günler önce oluşturulan sade bir çalışma planı, beynin öngörülebilirlik ihtiyacını karşılar.
  
  • Uyku düzeni bozulduğunda hafıza zayıflar, dikkat dağılır.
  • Aşırı kafein ve şekerli gıdalar, kısa süreli enerji verse de kaygıyı artırır.
    Bu dengeyi kurmak, Hiwell ve Acıbadem kaynaklarının da vurguladığı gibi, zihinsel dayanıklılığı artırır.
• Sınav Anı Kontrol Teknikleri:
  
  • İlk 10 dakikayı “alışma süresi” olarak kabul et: acele etme, nefesini düzenle.
  • Vücut pozisyonunu dik tut, omuzlarını gevşet.
  • Zor sorularla savaşmak yerine, kolaylardan başla.
  • Gözlerini birkaç saniye kapatmak bile beyine “güvendeyim” mesajı verir.
    Bu öneriler, blogpdr.com’da da belirtilen sınav içi stres kontrol teknikleriyle paraleldir.
• Egzersiz, Sosyal Bağlar ve Hobi Zamanı: Düzenli egzersiz serotonin düzeyini artırır; yürüyüş, yüzme veya basit esneme hareketleri bile kaygı döngüsünü kırar. Sosyal destek, özellikle akranlarla paylaşım, yalnızlık hissini azaltır. Hobiye ayrılan zaman ise zihne “ben sadece ders çalışan biri değilim” mesajını verir — bu, psikolojik bütünlüğü korur.

Görüldüğü gibi, sınav stresinden kurtulmanın yolu yalnızca teknik bilgi değil, yaşamın temposunu dengelemektir. Günlük alışkanlıklar, beyne “tehdit yok” bilgisini düzenli olarak hatırlatır. Bu sayede sınav, bir kriz değil; kendini tanıma fırsatına dönüşür.

Ne Zaman Profesyonel Yardım Gerekir?

Kaygı aslında doğaldır; bir miktarı motivasyon sağlar, dikkati artırır ve kişiyi eyleme hazırlar. Ancak kaygı artık hayatın ritmini bozuyorsa, bu noktada profesyonel destek gerekebilir. Özellikle uyku bozuklukları, mide bulantısı, el titremesi, kalp çarpıntısı, konsantrasyon güçlüğü gibi bedensel belirtiler eşlik ediyorsa, beynin kaygı sistemi artık kendi kendine dengelenemiyor demektir.

Sınav kaygısının klinik düzeye ulaştığı durumlarda işlevsellik azalır. Öğrenci ders çalışmak istese bile başlayamaz, ya da bilgiyi bilmesine rağmen sınavda “donakalır”. Bu durumda mesele yalnızca motivasyon değil; zihinsel ve fizyolojik bir kilitlenme halidir.

Bu tür yoğun kaygılarda terapi en etkili yaklaşımdır. Rehberlik servisi veya okul psikolojik danışmanı genellikle ilk yönlendirmeyi yapar; ardından bireysel terapi süreci başlar.

Terapi, yalnızca kaygıyı azaltmaz — çocuğun kendi iç dünyasını tanımasına, düşünce-duygu-davranış döngüsünü fark etmesine de yardımcı olur.

Ben Klinik Psikolog Halil İbrahim Yalçın olarak, yıllardır ergenlerle ve sınav sürecindeki gençlerle çalışıyorum. Her biri farklı bir hikâyeyle gelir ama ortak bir duyguyu paylaşır: “Ya yapamazsam?”. Terapi sürecinde bu korku, zamanla “elimden geleni yapabilirim” cümlesine dönüşür. Çünkü genç, yalnızca sınavla değil; kendi benliğiyle de ilişki kurmayı öğrenir.

Bazı danışanlar için birkaç seanslık bilişsel-davranışçı terapi yeterli olurken, bazı gençlerde daha derin duygusal çatışmalarla çalışmak gerekir. Bu noktada psikanalitik yaklaşım devreye girer; kaygının ardındaki anlamlar, erken yaşantıların izleriyle birlikte ele alınır.

Unutmayın, profesyonel yardım almak bir zayıflık değil, farkındalıktır. Zihninizin içindeki fırtınayı susturmak değil, onun dilini anlamak değişimi başlatır.

Sonuç: Kalıcı Çözüm İçin Öneriler ve Davet

“Sınav kaygısı nasıl geçer?” sorusunun gerçek cevabı, tek bir teknik ya da kısa vadeli çözümlerden ibaret değildir. Kaygıyı dönüştürmek, zihin ve bedeni birlikte yeniden eğitmeyi gerektirir. Çünkü kaygı bir düşman değil; bize bir şey anlatmaya çalışan içsel bir sinyaldir. Onu bastırmaya çalıştıkça büyür, ama anlamaya çalıştığımızda çözülmeye başlar.

Sınav kaygısı azaltma teknikleri — nefes egzersizleri, farkındalık çalışmaları, düşünce kayıtları, düzenli uyku ve sağlıklı beslenme — bu dönüşümün araçlarıdır. Ancak kalıcı değişim, bu tekniklerin birer rutin haline gelmesiyle mümkün olur. Küçük adımlar, beyinde büyük değişiklikler yaratır. Her gün birkaç dakikalık farkındalık ya da nefes egzersizi, beynin “tehdit” devresini zayıflatır ve güven hissini güçlendirir.

Birçok gençle yaptığımız çalışmalarda gördüm ki, kaygının azaldığı an aslında “kusursuzluk” anı değil; kendini olduğu gibi kabul etme anıdır. Sınav artık bir tehdit değil, içsel gücünü fark etme fırsatına dönüşür.

Eğer bu süreçte kendi başınıza ilerlemekte zorlanıyorsanız, bir uzmandan destek almak süreci hem hızlandırır hem derinleştirir. Ben Klinik Psikolog Halil İbrahim Yalçın olarak, Sarıyer, Beşiktaş ve Levent bölgelerinde; ayrıca çevrimiçi (online) seanslarla farklı şehirlerden gençlerle çalışıyorum. Özellikle ergen psikolojisi, dikkat, odaklanma ve sınav kaygısı alanlarında sayısız gençle bu dönüşümü deneyimledik.

Unutmayın: Kaygıyı yenmek büyük bir sıçrama değil, küçük ama istikrarlı adımların toplamıdır. Bugün attığınız her adım, zihninizin “ben artık hazır hissediyorum” demeye başlaması için bir davettir. Ve o daveti kabul ettiğinizde, sınav artık yalnızca bir sonuç değil — kendinle barışma yolculuğunun bir parçası olur.