Ergenlik çağı, önceki gelişim dönemlerinden farklı olarak, yavaş yavaş sorumlulukların alındığı bir dönemdir. Ancak çocukluk döneminde kaldırılamayan ve üstlenilen sorumluluklar, ergenin sorumluluk alabilmesi için geri verilmelidir. Aksi takdirde, ergen birey kendi yaş döneminin gelişimsel özelliklerini kazanamayacağı için, ruhsal olarak hala geride kalmış hissedecektir. Bu nedenle, Türk aile yapısında yer alan “sevecen anne” rolleri, bu sorumlulukların verilmesinde zorlanıyor veya çocuğuna kıyamıyorsa, babanın devreye girmesi gerekmektedir.
Babanın devreye girmemesi durumunda, çocuk hala anneden, çocuksu ihtiyaçları olan yatak toplama veya çanta hazırlama ihtiyacının karşılanmasını bekleyecektir. Bekleyen konumda kalan genç, eyleme geçen aktif konuma geçemez ve her yerde doyum almayı umut eder.
Baba, çocuğun aldığı doyumu sınırlandırarak, çocuğun kendi iradesi ile aldığı doyumu yeri geldiğinde durdurup sorumluluklarına geri dönmesini sağlamalıdır. Baba, sınırlandırıcı bir özellikle bilgisayar başında oturan çocuğuna, saati hatırlatan ve sorumluluklarına dönmeye teşvik eden bir kişi olmalıdır. Anlaşılması açısından bir örnek vermek isterim; odasında oyuncakları ile oynayan çocuğa, “oyunun bittiği zaman oyuncaklarını oyuncak kutusuna kaldır” diyen kişidir Baba işlevi yani oynatan ama sınırının da olduğunu hatırlatır
Baba, çocuğun kendine örnek alacağı bir kişi olduğu için, tutarlı ve sürekli bir şekilde çocuğun yapıp yapmayacağına dair sınır belirlemelidir. Bu şekilde, çocuk kendi dürtülerine sınır koymayı öğrenir ve ertelenen ödevler, sınavlar gibi sorumluluklar ertelenmek yerine yapılır.
Sonuç olarak, çocuklukta edinilen alışkanlıkları bırakmak için, ailelerin çocuklarına kaldıramayacakları sorumlulukları vermeleri gerekir. Baba, hayatı öğreten ve sınırlayan net, tutarlı ve sürekli bir kişi olarak çocuğun gelişim sürecine katkıda bulunacaktır. Sınırlama, kötü bir ebeveyn olmak anlamına gelmez, tam tersi çocuğunuzun sağlıklı bir şekilde gelişmesine yardımcı olacak etkili bir yöntemdir.